Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Duo Reges: constructio interrete. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Deprehensus omnem poenam contemnet. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Tollenda est atque extrahenda radicitus. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quo igitur, inquit, modo? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Num quid tale Democritus? Praeteritis, inquit, gaudeo. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Erit enim mecum, si tecum erit. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Torquatus, is qui consul cum Cn. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Minime vero istorum quidem, inquit.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Non est igitur voluptas bonum. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Non semper, inquam; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Si longus, levis; Cur, nisi quod turpis oratio est? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Venit ad extremum; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Immo videri fortasse. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?