Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Duo Reges: constructio interrete. Sed quid sentiat, non videtis. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quod cum dixissent, ille contra. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Nos commodius agimus. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Is es profecto tu. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quid me istud rogas? Quid est igitur, inquit, quod requiras?
Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sed ego in hoc resisto; Sedulo, inquam, faciam. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Tum ille: Ain tandem? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Num quid tale Democritus? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?
Etiam beatissimum? Sed ego in hoc resisto; At enim hic etiam dolore. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Erat enim res aperta. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Proclivi currit oratio.
Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Minime vero, inquit ille, consentit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Non risu potius quam oratione eiciendum?
Beatum, inquit.
Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Ut id aliis narrare gestiant? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Comprehensum, quod cognitum non habet? Ego vero isti, inquam, permitto.
