Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quis istud, quaeso, nesciebat? Duo Reges: constructio interrete.
Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Bork Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quae contraria sunt his, malane? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. At eum nihili facit; Nam quid possumus facere melius? Cur, nisi quod turpis oratio est? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Vide, quaeso, rectumne sit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Restatis igitur vos; Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae duo sunt, unum facit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?
Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Nemo igitur esse beatus potest. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Eam stabilem appellas. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.
At ego quem huic anteponam non audeo dicere;
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quis istum dolorem timet? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. At coluit ipse amicitias. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quibus ego vehementer assentior. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
